Na een uurtje of 5 in de bus (afstand van 120km) kwamen we aan in Hoi An. In eerste instantie leek het een doorsnee Vietnamese plaats, totdat we in het oude centrum kwamen. Overal hingen lampionnetjes, het is autovrij, de huizen hebben mooie kleuren en bovenal: alles is goed onderhouden. Alhoewel het by far het leukste stadje is waar we tot nu toe zijn geweest, heb ik niet de illusie dat het daadwerkelijk authentiek Vietnamees was. Maar goed, dat geeft helemaal niets, het was een zeer welkome afwisseling na 3 weken stoffige wegen vol met immer claxonnerende scootertjes.
We hebben ons verblijf met 1 nachtje verlengd, zodat we ook nog een stranddagje konden meepakken. De zee bij Hoi An is niet helderblauw en het strand is niet parelwit, zoals meer naar het zuiden wel het geval is, maar voor een dag chillen op een strandbedje was het helemaal prima!
Op één van de andere dagen hadden we graag een fotografietour willen doen rond zonsondergang. Even weer de weggezakte kennis van de cursus van vorig jaar ophalen, en misschien wat nieuwe tips & tricks opdoen, die we dan de rest van de reis konden toepassen. De Nederlandse fotograaf die deze tours gaf, had echter geen zin om voor slechts twee toeristen z’n bed uit te komen, dus het ging helaas niet door… Hoe haaks staat dat op ons ziplineavontuur in Thailand waar we ook maar met z’n tweeën waren en waar we alsnog hartstikke welkom waren. Westerse mentaliteit?
Hoi An is zoals eerder gezegd de beste plek om maatkleding te laten maken, dus Jitze heeft een overhemd gekocht. Ik wilde ook best een jurkje, maar toen deze 145 dollar bleek te gaan kosten, vond ik het niet meer zo nodig, dit tot grote verbazing van Jitze, die normaal de financieel-verstandige van ons tweeën is. ;) Ik vergeet mijn ‘opoffering’ natuurlijk niet, dus het kan best zijn dat ik het later weer ter sprake breng, zo van: ‘weet je nog dat ik het jurkje toen niet heb genomen en bijna 150 dollar bespaard heb? Dan mag ik nu best deze oorbellen met zachtroze parels uit Bora Bora.’
Op onze laatste dag in Hoi An hebben we contact gelegd met een zogenaamde Easy Rider. Mannen met motor met wie je 1 of meerdere dagen mee kunt rijden. Groot voordeel hiervan is dat je echt wat van het land ziet en ook continu een gids/tolk bij je hebt. Mr. Chang klonk wel prima aan de telefoon, dus we besloten hem te boeken voor 4 dagen. Inmiddels hebben we 1 dag met hem en z’n collega meegereden en het is nu al de moeite waard!
(De eerste 10 foto's zijn van Hue)