Bye Bye Australia

Te Anau, Nieuw-Zeeland

Tijdens de laatste dagen met de parents voelde het voor ons ook een beetje alsof onze reis er bijna opzat. Best vaag, want we hebben nog zo’n anderhalve maand te gaan!

’s Ochtends gingen we met z’n allen naar het vliegveld, waar ik uiteraard weer eens probeerde Jitze over te halen of we niet gewoon met de boot naar Nieuw-Zeeland konden (‘Nee’). We hebben nog even met z’n allen ontbeten en toen zijn de parents met een Uber (hoe hip!) naar hun hotel gegaan om daar te chillen, totdat hun vlucht ’s avonds om 22:30 pas zou vertrekken.

Onze vlucht hadden we geboekt bij Virgin, maar zou worden uitgevoerd door AirNewZealand. Dit stelde mij enigszins gerust, want -zoals iedereen weet- staat deze maatschappij al sinds jaar en dag bovenaan de lijst met veiligste maatschappijen ter wereld.

Jitze werd nog even apart genomen door de douane en flink ondervraagd over onze reisdoelen, nadat het woord honeymoon viel, was het allemaal prima en werd het een gezellig gesprekje. Gelukkig had ik bij het betreden van het vliegtuig niet meer die overweldigende drang om rechtsomkeert te maken die ik normaal altijd heb, dus we boeken vooruitgang in de vliegangst-exposure-therapie. ;)

De vlucht was oprecht prima. Wel voelden we ons dikke paupers, want iedereen kreeg een maaltijd geserveerd, behalve wij als budgetreizigers die eigenlijk met Virgin zouden vliegen. Ik was een beetje spelletjes aan het spelen op m’n scherm en werd steeds uitgenodigd door ‘guest 24B’ om tegen hem te pokeren. Ik vind dit serieus een heel awkward optie die niet mogelijk zou moeten zijn, want diegene zat achter mij, dan is het toch heel jammerlijk als hij mij z’n uitnodiging steeds ziet weigeren? undecided

Eenmaal geland in Auckland hadden we anderhalf uur tot onze volgende vlucht naar Christchurch. Hier begon dus weer de stress bij Jitze, terwijl ik me volledig zen voelde met weer vaste grond onder m’n voeten en dus ook niet de noodzaak voelde om op te schieten en door het vliegveld te rennen. Onze bagage moesten we oppikken en weer opnieuw inchecken, dus dat was een beetje jammer, want dat kost een hoop extra tijd.

Ik vond het allemaal niet zo boeiend en vond dat we vanzelf wel zouden zien of we de aansluiting zouden halen. We hadden de vluchten in 1x geboekt, dus we zouden dan heus wel omgeboekt worden naar een latere vlucht mocht het ‘em niet worden (en stiekem vond ik 1 vlucht per dag wel genoeg). Bij Jitze echter gierde de adrenaline door het lijf en haastig spoedde hij zich naar de binnenlandse terminal. Ik hobbelde er wat achteraan en registreerde terloops dat het in Auckland toch wat kouder was dan in Australië en dat onze teenslippers niet helemaal gepast meer waren.

Eenmaal in de Domestic Terminal spiedde Jitze naarstig om zich heen, op zoek naar de drop-off voor de bagage. En weer was het alsof we in Wie is de Mol beland waren. De bagageband werd gespot, een stewardess hield ons tegen, vroeg onze bestemming en yep, met nog twee minuten op de klok hadden we het gered en verdwenen onze backpacks uit het zicht. Hurray!

Als je dan denkt dat Jitze rustig wordt, heb je het mis, want nu moesten we nog rennend naar de gate. We hadden nog iets van 20 minuten, dus ik vond dat gerace echt totaal niet nodig en wilde eigenlijk nog langs de Mac, maar dat heb ik na een blik op Jitzes verwilderde uitdrukking maar niet meer voorgesteld.

Natuurlijk bereikten we ruim op tijd het vliegtuig en kon Jitze eindelijk bijkomen. Door al het gehaast vergat ik helemaal om bang te zijn, dus dat was mooi meegenomen. Jitze raakte al gauw in gesprek met de Hawaiaan (?) naast hem en kon een hoop leuke tips noteren voor als wij daar straks zijn. laughing

In Christchurch hadden we een hotel geboekt voor de eerste twee nachten, alvorens we het camperleven in zouden duiken. Na dag 1 waarop het amper 16 graden is geworden, konden we het niet langer ontkennen: het was ons niet gelukt om het koude weer te ontwijken en de winter te skippen. Het is hier dan wel hartje zomer, maar blijkbaar heeft het relatief dichtbij gelegen Antarctica best wel een behoorlijke invloed.

De voorspellingen waren niet veel beter en aangezien ik slechts 1 warme trui had meegenomen en verder niks, kwam Jitze er niet onderuit om met mij te gaan shoppen. In winkel 1 paste ik al een prachtig, frambozenrood jasje gevoerd met merino-wol, het stond beeldig en kostte 300 euro. Iedereen zal snappen -zeker na het kappersdebacle in Manly- dat dit er even niet inzat. Maar ja, toen moesten we dus op zoek naar een surrogaat. Ik negeerde al Jitzes non-verbale signalen dat hij klaar was met de shopsessie en rende net zo snel van winkel naar winkel als hij de dag ervoor van terminal naar terminal.

Uiteindelijk vond ik een supermooie witte jeans (Jitze vond het totaal onhandig om een witte broek te kopen voor een land met veel natuur & modder) en een jasje dat ik echt absoluut in Nederland ook nog wel zal dragen. We hadden inmiddels onze camper ook al opgehaald en waren er medium tevreden mee. In Australië hadden we net een maand rondgereden in een splinternieuwe auto met nog geen 1000km op de teller en nu kregen we een aftands busje dat meer dan 300.000km gereden had.

Hij is wel heel vet beschilderd aan de buitenkant en best knus vanbinnen, dus we moeten het er maar mee doen de komende twee-en-een-halve week. Van tevoren hadden we overal gelezen dat kamperen in Nieuw-Zeeland gratis kan, dus dat was weer positief voor het budget! Helaas blijkt dat alleen te gelden als je ‘self-contained’ bent, wat inhoudt dat je een toilet aan boord hebt. Wij hebben dat dus niet en kunnen daarom alleen terecht op betaalde campings. Deze campings zijn wel echt helemaal prima, met complete keukens waar je gebruik van kunt maken en de beste douches ever.

Onze camper valt wel enorm uit de toon tussen de rest van de blinkend witte, veel grotere gevaartes, waar de veelal senioren in hun matchende Human Nature-outfits de een na de andere handige gadget uit tevoorschijn toveren. Voordeel is wel dat wij op 10 manieren op 1 plek kunnen staan en zij zich met veel moeite binnen de plaatsafscheidingen weten te manoeuvreren.

We zijn nu 2 nachten in Te Anau en hebben net 24 uur regen achter de rug, waarin we vanachter onze beslagen ramen jaloers keken naar de grote campers van de buren die van alle gemakken voorzien zijn om zo’n regendagje te overleven.

Morgen wordt het gelukkig droog, dus we gaan vroeg op pad voor een cruise door Milford Sound. Het schijnt vrij zeldzaam te zijn dat je daar een droge dag voor hebt, dus we zijn erg benieuwd!

 

Onvergetelijke roadtrip Racen over het Zuidereiland

Reacties op "Bye Bye Australia"